Na een windstille periode toch weer een kort berichtje.
Vorige week hebben we samengezeten met onze architect: onze ideëen kwamen vrij goed overeen met zijn plannen (zij het dan misschien in spiegelbeeld, maar soit). We hopen in de loop van volgende week een meer gedetailleerde versie van de plannen te krijgen, dan kan het vergunningsdossier ingediend worden, en kunnen we beginnen met het opvragen van offertes.
Ondertussen mogen we ook al beginnen aan de afbraakwerken, maar ook hier speelt het monster "tijdsgebrek": het zal waarschijnlijk januari zijn voor we er serieus kunnen invliegen. Tot dan toe zal het moeten komen van een gestolen uurtje hier en daar (hoe wel: wat is er beter om een kater weg te werken op de 1e januari, dan wat afbraakwerken aan het terras?).
zondag 21 december 2008
donderdag 4 december 2008
't Goot dat het regende!
Na enige windstilheid, toch nog een nieuw bericht.
Op verzoek van onze buurvrouw heb ik vanavond onze dakgoot leeggemaakt: ze werd namelijk "volledig zot" van het geluid van het water uit de overlopende goot dat op haar afdakje kletst als het regent. Resultaat: een emmer gevuld met rotte bladeren en okkernoten (hoe komen die in een goot op 6 meter hoogte terecht, vraag ik mij dan af?) én een goot die opnieuw afloopt zoals het hoort...
Volgende week zitten we samen met onze architect om onze idee en zijn ideeën te proberen samen te voegen met de huidige situatie en ons budget.
Dus: later meer!
Op verzoek van onze buurvrouw heb ik vanavond onze dakgoot leeggemaakt: ze werd namelijk "volledig zot" van het geluid van het water uit de overlopende goot dat op haar afdakje kletst als het regent. Resultaat: een emmer gevuld met rotte bladeren en okkernoten (hoe komen die in een goot op 6 meter hoogte terecht, vraag ik mij dan af?) én een goot die opnieuw afloopt zoals het hoort...
Volgende week zitten we samen met onze architect om onze idee en zijn ideeën te proberen samen te voegen met de huidige situatie en ons budget.
Dus: later meer!
vrijdag 14 november 2008
Water
Voorlopig gaat het er wat water betreft nogal primitief aan toe bij ons in Oostkamp: TMVW komt maandag onze aansluiting controleren: de aansluiting is volgens hen niet afgesloten, maar wij hebben geen kraantjeswater. De kranen voor en achter de watermeter zitten muurvast, kraantjeswater is er momenteel nog niet bij voor ons. De watervoorziening bestaat momenteel uit een regenput van ongeveer 3 000L (die ons nog zuur zou kunnen opbreken bij onze bijbouwplannen) waar we het water met emmers moeten uithalen, en ook de laagste 20cm van de muren bevat nogal wat water... In een aantal muren zit wel degelijk een waterkering (ik denk teerpapier), maar natuurlijk zijn de muren "geplakt" (bepleisterd dus) tot onder deze laag... Gevolg: tot ongeveer 30cm hoogte kan je't behangpapier en de pleister (die zo'n 3 cm dik gesmeerd is) met je vingers van de muur trekken... De vorige bewoners moeten hier ook van op de hoogte geweest zijn, want toen ze de laatste keer de living behangen hebben, hebben ze de laagste halve meter eerst bekleed met zilverpapier, voor ze er het behang op plakten.
Ondertussen is de hele bovenverdieping behangpapiervrij, en ook de living is van z'n jasje ontdaan - een sterke prestatie van Leen en haar mama, die daar vandaag de hele dag zoet mee geweest zijn, Stijn is in de namiddag komen bijspringen... Nu enkel de garage nog. Verder heeft Stijn zich ook nog geamuseerd met de mooie houten wandbekleding naast de schouw: die moest en zou er vandaag afkomen, en 't is nog gelukt ook.
Voor verdere stappen in de verbouwing is't nu wachten op de instructies van onze architect.
Foto's van vandaag:
Ondertussen is de hele bovenverdieping behangpapiervrij, en ook de living is van z'n jasje ontdaan - een sterke prestatie van Leen en haar mama, die daar vandaag de hele dag zoet mee geweest zijn, Stijn is in de namiddag komen bijspringen... Nu enkel de garage nog. Verder heeft Stijn zich ook nog geamuseerd met de mooie houten wandbekleding naast de schouw: die moest en zou er vandaag afkomen, en 't is nog gelukt ook.
Voor verdere stappen in de verbouwing is't nu wachten op de instructies van onze architect.
Foto's van vandaag:
 |
| Vocht en Behang |
donderdag 13 november 2008
Papier hier!
11 november: we vieren het einde van de 1e Wereld Oorlog, én het begin van de opkuiswerken in ons huis.
Eerst moesten de tapijttegels eraan geloven: gewapend met vuile kleren, handschoenen, plamuurmessen, mondmaskers en een grote kartonnen doos werden de werken aangevat. Minder handig voor dit soort werken: een huisstofmijtallergie... Maar Stijn heeft het overleefd...
Na de tapijttegels: de linoleum aka de balaton aka het plastieken parket. Hoe vlot de tegels van de vloer kwamen, hoe lastig het was om de linoleum van de vloer te krabben. Het gevolg: de eerste gewonde van de verbouwing, zijnde Leen's rechterhand. De wonde: een mooie blaar van ongeveer 2 vierkante centimeter.
Toen het afkrabben van de vloer voorbij was, konden we de muren aanvallen. De eerste kamer (de kamer die na de verbouwing badkamer zal worden) was een plezier: dik papier, gemakkelijk af te trekken en weinig krabwerk. Ook het 2e slachtoffer viel vandaag: de blauwe emmer (zie foto) moest er aan geloven toen Stijn van zijn trapladdertje kwam... Ook in de 2e kamer, hebben we geprobeerd een paar stroken behangpapier af te trekken. En tot zo ver het plezier...
De 2e kamer was een stuk minder plezant: dun papier, lijm die blijft hangen: fun dus. De oplossing (of toch deels): dank u Black&Decker voor de stoommachine...
Op woensdagvoormiddag werd er, dankzij een halve dag verlof, verder "verbouwd": de muren in de 2e kamer, en twee muren in de 3e kamer werden afgekrabd.
Tegen woensdagmiddag waren dus twee en een halve kamer volledig papiervrij... Vrijdag volgt de rest.
Foto's van de werken: hieronder!
Eerst moesten de tapijttegels eraan geloven: gewapend met vuile kleren, handschoenen, plamuurmessen, mondmaskers en een grote kartonnen doos werden de werken aangevat. Minder handig voor dit soort werken: een huisstofmijtallergie... Maar Stijn heeft het overleefd...
Na de tapijttegels: de linoleum aka de balaton aka het plastieken parket. Hoe vlot de tegels van de vloer kwamen, hoe lastig het was om de linoleum van de vloer te krabben. Het gevolg: de eerste gewonde van de verbouwing, zijnde Leen's rechterhand. De wonde: een mooie blaar van ongeveer 2 vierkante centimeter.
Toen het afkrabben van de vloer voorbij was, konden we de muren aanvallen. De eerste kamer (de kamer die na de verbouwing badkamer zal worden) was een plezier: dik papier, gemakkelijk af te trekken en weinig krabwerk. Ook het 2e slachtoffer viel vandaag: de blauwe emmer (zie foto) moest er aan geloven toen Stijn van zijn trapladdertje kwam... Ook in de 2e kamer, hebben we geprobeerd een paar stroken behangpapier af te trekken. En tot zo ver het plezier...
De 2e kamer was een stuk minder plezant: dun papier, lijm die blijft hangen: fun dus. De oplossing (of toch deels): dank u Black&Decker voor de stoommachine...
Op woensdagvoormiddag werd er, dankzij een halve dag verlof, verder "verbouwd": de muren in de 2e kamer, en twee muren in de 3e kamer werden afgekrabd.
Tegen woensdagmiddag waren dus twee en een halve kamer volledig papiervrij... Vrijdag volgt de rest.
Foto's van de werken: hieronder!
 |
| Vloerbedekking en Behangpapier: altijd plezier |
vrijdag 7 november 2008
Cash in the Attic
Vandaag de zolder van ons onroerend goedje opgeruimd. Niet dat het zo'n enorm werk was: ofwel waren de vorige bewoners meer weggooiers dan spaarders, ofwel hebben ze alles wat nog enige waarde had al weggehaald.
Wel gevonden: oude schoolboeken, vodden (waarschijnlijk ooit kleren geweest), een paar "fuck me"-botjes avant la lettre, 2 mini bijennestjes, een lege reuzenfles "Ouwe Klare" (sic, handgeschreven), héél veel kartonnen dozen - al dan niet gescheurd, een metalen bus terpentijn, én ...
...Twee dozen vol (liefdes)brieven en een (niet zo zorgvuldig) gedroogd trouwboeket. We zullen dus het nieuwe adres van de vorige bewoners moeten opvragen bij de notaris, want hoewel ik betwijfel of de brieven enige materiële waarde hebben, vermoed ik wel dat oude brieven voor een dame op leeftijd een grote emotionele waarde bevatten. We zullen zien...
Morgen wordt er geschilderd in't huis van Fré en Eline, volgende dinsdag en woensdag moet de vloerbekleding boven er bij ons aan geloven, en -wie weet- beginnen we al met het isoleren van de zolder.
Wel gevonden: oude schoolboeken, vodden (waarschijnlijk ooit kleren geweest), een paar "fuck me"-botjes avant la lettre, 2 mini bijennestjes, een lege reuzenfles "Ouwe Klare" (sic, handgeschreven), héél veel kartonnen dozen - al dan niet gescheurd, een metalen bus terpentijn, én ...
...Twee dozen vol (liefdes)brieven en een (niet zo zorgvuldig) gedroogd trouwboeket. We zullen dus het nieuwe adres van de vorige bewoners moeten opvragen bij de notaris, want hoewel ik betwijfel of de brieven enige materiële waarde hebben, vermoed ik wel dat oude brieven voor een dame op leeftijd een grote emotionele waarde bevatten. We zullen zien...
Morgen wordt er geschilderd in't huis van Fré en Eline, volgende dinsdag en woensdag moet de vloerbekleding boven er bij ons aan geloven, en -wie weet- beginnen we al met het isoleren van de zolder.
woensdag 5 november 2008
"The Key, The Secret..."
Vijf November Tweeduizendenacht: de dag van de opening van het Krediet bij de bank, én de dag van de overhandiging van de sleutels...
Zoals gepland zijn Leen en ik de bankcheque vanmorgen gaan afhalen bij onze notaris. na een beetje uitleg, wat handtekeningen zetten en nog wat meer uitleg kregen we onze cheque mee. Vanmiddag konden de sleutels dan afgehaald worden bij de notaris van de verkopers - na het betalen van de koopsom natuurlijk. Tot onze verrassing lagen ook de oorspronkelijke bouwplannen van het huis bij het pakketje van de notaris (tijdens vroegere telefoontjes werd telkens ontkend dat ze die hadden). Nu kunnen we dus onze architect opzoeken!
Omdat er vandaag natuurlijk ook nog gewerkt moest worden, werd het eerste bezoek aan ONS huis uitgesteld tot 's avonds. Vandaar dat de foto's in't donker genomen zijn... Ons huisje ziet er nog een heel stuk anders uit, zo zonder meubels... Als vriendelijk kadootjes hebben de vorige bewoners ook in beide toiletten nog eens hun gevoeg gedaan, maar zijn daarna wel vergeten van nog eens door te spoelen... Omdat er momenteel ook geen water is, is het sanitair momenteel best te mijden... Verder hebben we -buiten wat oude brieven op zolder- geen grote verrassingen gedaan.
Nu kunnen de werken dus beginnen!!!
Een paar foto's:
Vooraanzicht
Achteraanzicht
Tuin met berging
Inkom
Living
Badkamer
Meer foto's vind je in het album hieronder
Zoals gepland zijn Leen en ik de bankcheque vanmorgen gaan afhalen bij onze notaris. na een beetje uitleg, wat handtekeningen zetten en nog wat meer uitleg kregen we onze cheque mee. Vanmiddag konden de sleutels dan afgehaald worden bij de notaris van de verkopers - na het betalen van de koopsom natuurlijk. Tot onze verrassing lagen ook de oorspronkelijke bouwplannen van het huis bij het pakketje van de notaris (tijdens vroegere telefoontjes werd telkens ontkend dat ze die hadden). Nu kunnen we dus onze architect opzoeken!
Omdat er vandaag natuurlijk ook nog gewerkt moest worden, werd het eerste bezoek aan ONS huis uitgesteld tot 's avonds. Vandaar dat de foto's in't donker genomen zijn... Ons huisje ziet er nog een heel stuk anders uit, zo zonder meubels... Als vriendelijk kadootjes hebben de vorige bewoners ook in beide toiletten nog eens hun gevoeg gedaan, maar zijn daarna wel vergeten van nog eens door te spoelen... Omdat er momenteel ook geen water is, is het sanitair momenteel best te mijden... Verder hebben we -buiten wat oude brieven op zolder- geen grote verrassingen gedaan.
Nu kunnen de werken dus beginnen!!!
Een paar foto's:
Vooraanzicht
AchteraanzichtTuin met bergingInkomLivingBadkamerMeer foto's vind je in het album hieronder |
| In den beginne was er niets... |
maandag 27 oktober 2008
Voor de nieuwsgierigen
Een korte beschrijving van het huis:
Oppervlakte Perceel: 261 m²
Gevelbreedte: ong 9m, achteraan in de tuin: een gemetste berging over de volledige breedte
Gelijkvloers: Inkom, Eetplaats + Living, Keuken, Garage (voor een auto type Renault R5: (te) klein dus) mét WC (enkel bereikbaar vanuit garage...), Kleine Berging (lees: inloopkast)
1e Verdieping: Badkamer (2 op 2 meter...) met Zitbad en Lavabo, Slaapkamer 1 (16m²), Slaapkamer 2 (20m²), Slaapkamer 3 (8m²), Slaapkamer 4 (12,5m²), WC
2e Verdieping: Zolder in het Dak
Zodra we de plannen hebben zal ik een betere Sketch Up tekening (met de juiste maten) uploaden, dit zijn maar schetsen die "ongeveer" juist zijn qua indeling.
Voor zij die 't ook eens zouden willen proberen: SketchUp is een programma dat je gratis kan downloaden, en vrij gemakkelijk is in gebruik (na enig voorgaand prutswerk uiteraard!)
Tutorials en dergelijke kan je overal online vinden: gewoon SketchUp intypen in Google, en je vindt alles wat je je maar kan indenken!
Kredietcrisis
Vandaag zat er een brief van de notaris in de brievenbus. Op 5 november mogen we onze krabbel gaan zetten onder onze "aanvraag tot kredietopening". In mensentaal: woensdag krijgen we onze centen waarmee we ons huisje gaan betalen. Een kleine kanttekening: in plaats van veevoeder te verkopen, was ik beter notaris geworden... Om zo ongeveer 10 pagina's vol te pennen, mag een notaris om en bij de 100.000 oude Belgische Frank vragen...
Diezelfde dag krijgen we normaalgezien ook onze sleutel. Wie weet kunnen we tegen dan jullie nieuwsgierigheid wat doen temperen met een aantal nieuwe foto's...
Diezelfde dag krijgen we normaalgezien ook onze sleutel. Wie weet kunnen we tegen dan jullie nieuwsgierigheid wat doen temperen met een aantal nieuwe foto's...
zondag 26 oktober 2008
"Eénmaal, andermaal, ..."
(Dit bericht is het vervolg op "Een eigen huis, een plek onder de zon...", om helemaal mee te zijn begin je best daar)
Op naar de openbare verkoop dus. De eerste zitdag ging door op woensdag 17 september. Gelukkig voor ons heeft Leen vrij op woensdag, en kan ik er op't werk wel een uurtje vantussen door over de middag verder te werken: op een openbare verkoop moeten namelijk ALLE kopers aanwezig zijn, in het bezit van hun eventuele trouwboek...
Voordien werden we langs alle kanten bestookt met goede raad van vrienden, familie, kennissen, klanten,... Allemaal goedbedoeld, en meer dan welkom, maar rustiger werden we er alleszins niet van.
Voor de verkoop hadden we afgesproken dat we niet over een bepaald bedrag zouden gaan, en, dat als er een tweede zitdag zou komen, we dat bedrag nog iets gingen verlagen, zodat er op die 2e zitdag nog wat biedruimte overbleef.
Het zaaltje achter Café Orscamp (opengehouden door de magere (relatief, maar toch) broer van politicus Geert Lambert) waar de verkoop doorging werd bevolkt door een 20tal personen, inclusief 2 notarissen, 2 advocaten en een vrederechter: blijkbaar kwamen de verkopers (een moeder en haar zoon) niet zo goed meer overeen...
Toen het bieden begon, deden wij wat ons door iedereen aangeraden was: ZWIJGEN en de kat uit de boom kijken. Dit bleek niet zo makkelijk als eerst gedacht: iedereen bleek namelijk te zwijgen: het was zelfs zo erg, dat het eerste (belachelijk lage) bod zelfs van de cafébaas kwam... Niet dat hij geïnteresseerd was, maar er moet toch iemand beginnen...
Uiteindelijk bleken slechts 3 koppels echt te willen bieden: wij uiteraard, en verder nog 2 jonge koppels. Na enig over en weer bieden (telkens met lange stiltes, en zelfs 1 of 2 maal afkloppen door de notaris) werd besloten om over te gaan tot een tweede zitdag. Omdat het andere koppel (het 3e koppel was ondertussen aan het einde van hun Latijn - of hun bankrekening, en was dus gestopt met bieden) nu het hoogste bod had, besloot ik om nog één keer te verhogen: ik had gezien dat het andere koppel voor hun laatste bod al druk overlegd had, en ik vermoedde dat ook hun budget op was.
Ons hoger bod werd aanvaard, en de zitting werd gesloten: 2e zitdag: woensdag 8 oktober.
Na de zitting kwam het ander koppel naar ons toe met volgende boodschap: "We hopen dat jullie dit huis kunnen kopen, dan komen we jullie niet meer tegen op andere verkopen, want jullie kosten ons geld!". Nog een koppel minder dus...
Wat nu volgde waren drie slopende weken, met nog meer goede raad, nog meer zenuwen, en de steeds groeiende zekerheid dat we het huis toch niet gingen kunnen kopen, want op de 2e zitdag zouden we ZEKER overboden worden.
Op van de zenuwen (Leen had buikpijn, ik voelde mij niet veel beter) kwamen we op woensdag 8 oktober het achterzaaltje van café Orscamp binnen. Het eerste was ons opviel, was de geringe opkomst (we hadden meer volk verwacht); het tweede, waren de vele bekende gezichten: uiteraard de notarissen, advocaten en de vrederechter, de verkopers, en ook de moeder van Stijn kenden we, die meegekomen was als stroman. Er bleven maar 2 onbekenden meer over: een man in maatpak, met GSM, en een al wat oudere man met bril en notablokje.
Opnieuw werden gedurende een 20tal minuten alle voorwaarden en beschrijvingen van de verkoop voorgelezen (niet bevorderlijk voor de zenuwen). Toen werd de bieding geopend, uiteraard met ons hoogste bod van de eerste zitdag. Het bleef héél erg stil: niemand wilde bieden. Het was zelfs zo erg dat de notaris na 5 min besliste om even te pauzeren.
Tijdens deze pauze kwam voor Leen en mezelf de opluchting: de man met notablokje was druk in gesprek met mijn moeder: een koper zal zoiets normaalgezien niet doen. En de man in maatpak stelde zich voor als de overbuur van het te verkopen huis: hij wilde zien wie z'n nieuwe buren zouden worden, en als kantoordirecteur van een Belgische bank, wilde hij ons uiteraard ook een leningvoorstel doen... Waarvan akte, maar dat kon ons niet echt schelen: er zat dus, buiten onszelf, niemand in de zaal die het huis wilde kopen.
Tegen het einde van de pauze kwam één van de notarissen naar ons met de melding dat, als we het huis écht wilden, we zelf toch met een hoger bod zouden moeten komen: de verkopers wilden voor de huidige prijs niet verkopen. Na enig overleg besloten Leen en ik het verschil tussen ons huidige bod, en de vraagprijs die de notaris ons gegeven had in 2 te delen: dat werd ons hoger bod.
De zitting werd als volgt verder gezet:
Notaris: "Ok, we gaan verder: we zullen verkopen zonder recht van hoger opbod, er wordt dus vandaag verkocht. Wie biedt er meer?"
Stijn: "XXX.XXX Euro"
Notaris: "We hebben XXX.XXX Euro, wie biedt er meer? Niemand biedt meer? Eénmaal, Andermaal, ... Verkocht aan meneer en mevrouw in de hoek!"
Wat volgde waren een héél gelukkige Leen en Stijn die eerst proficiat gewenst werden door de toekomstige buurman, Stijn's mama en de notaris, en vervolgens Leen en Stijn die hun handtekeningen onder een hele berg papier moesten zetten. Pas in de auto op weg naar de eerste bank waar we om een leningvoorstel gingen vragen volgde het besef: het huis in de Dalevijverstraat is van ons!
Op naar de openbare verkoop dus. De eerste zitdag ging door op woensdag 17 september. Gelukkig voor ons heeft Leen vrij op woensdag, en kan ik er op't werk wel een uurtje vantussen door over de middag verder te werken: op een openbare verkoop moeten namelijk ALLE kopers aanwezig zijn, in het bezit van hun eventuele trouwboek...
Voordien werden we langs alle kanten bestookt met goede raad van vrienden, familie, kennissen, klanten,... Allemaal goedbedoeld, en meer dan welkom, maar rustiger werden we er alleszins niet van.
Voor de verkoop hadden we afgesproken dat we niet over een bepaald bedrag zouden gaan, en, dat als er een tweede zitdag zou komen, we dat bedrag nog iets gingen verlagen, zodat er op die 2e zitdag nog wat biedruimte overbleef.
Het zaaltje achter Café Orscamp (opengehouden door de magere (relatief, maar toch) broer van politicus Geert Lambert) waar de verkoop doorging werd bevolkt door een 20tal personen, inclusief 2 notarissen, 2 advocaten en een vrederechter: blijkbaar kwamen de verkopers (een moeder en haar zoon) niet zo goed meer overeen...
Toen het bieden begon, deden wij wat ons door iedereen aangeraden was: ZWIJGEN en de kat uit de boom kijken. Dit bleek niet zo makkelijk als eerst gedacht: iedereen bleek namelijk te zwijgen: het was zelfs zo erg, dat het eerste (belachelijk lage) bod zelfs van de cafébaas kwam... Niet dat hij geïnteresseerd was, maar er moet toch iemand beginnen...
Uiteindelijk bleken slechts 3 koppels echt te willen bieden: wij uiteraard, en verder nog 2 jonge koppels. Na enig over en weer bieden (telkens met lange stiltes, en zelfs 1 of 2 maal afkloppen door de notaris) werd besloten om over te gaan tot een tweede zitdag. Omdat het andere koppel (het 3e koppel was ondertussen aan het einde van hun Latijn - of hun bankrekening, en was dus gestopt met bieden) nu het hoogste bod had, besloot ik om nog één keer te verhogen: ik had gezien dat het andere koppel voor hun laatste bod al druk overlegd had, en ik vermoedde dat ook hun budget op was.
Ons hoger bod werd aanvaard, en de zitting werd gesloten: 2e zitdag: woensdag 8 oktober.
Na de zitting kwam het ander koppel naar ons toe met volgende boodschap: "We hopen dat jullie dit huis kunnen kopen, dan komen we jullie niet meer tegen op andere verkopen, want jullie kosten ons geld!". Nog een koppel minder dus...
Wat nu volgde waren drie slopende weken, met nog meer goede raad, nog meer zenuwen, en de steeds groeiende zekerheid dat we het huis toch niet gingen kunnen kopen, want op de 2e zitdag zouden we ZEKER overboden worden.
Op van de zenuwen (Leen had buikpijn, ik voelde mij niet veel beter) kwamen we op woensdag 8 oktober het achterzaaltje van café Orscamp binnen. Het eerste was ons opviel, was de geringe opkomst (we hadden meer volk verwacht); het tweede, waren de vele bekende gezichten: uiteraard de notarissen, advocaten en de vrederechter, de verkopers, en ook de moeder van Stijn kenden we, die meegekomen was als stroman. Er bleven maar 2 onbekenden meer over: een man in maatpak, met GSM, en een al wat oudere man met bril en notablokje.
Opnieuw werden gedurende een 20tal minuten alle voorwaarden en beschrijvingen van de verkoop voorgelezen (niet bevorderlijk voor de zenuwen). Toen werd de bieding geopend, uiteraard met ons hoogste bod van de eerste zitdag. Het bleef héél erg stil: niemand wilde bieden. Het was zelfs zo erg dat de notaris na 5 min besliste om even te pauzeren.
Tijdens deze pauze kwam voor Leen en mezelf de opluchting: de man met notablokje was druk in gesprek met mijn moeder: een koper zal zoiets normaalgezien niet doen. En de man in maatpak stelde zich voor als de overbuur van het te verkopen huis: hij wilde zien wie z'n nieuwe buren zouden worden, en als kantoordirecteur van een Belgische bank, wilde hij ons uiteraard ook een leningvoorstel doen... Waarvan akte, maar dat kon ons niet echt schelen: er zat dus, buiten onszelf, niemand in de zaal die het huis wilde kopen.
Tegen het einde van de pauze kwam één van de notarissen naar ons met de melding dat, als we het huis écht wilden, we zelf toch met een hoger bod zouden moeten komen: de verkopers wilden voor de huidige prijs niet verkopen. Na enig overleg besloten Leen en ik het verschil tussen ons huidige bod, en de vraagprijs die de notaris ons gegeven had in 2 te delen: dat werd ons hoger bod.
De zitting werd als volgt verder gezet:
Notaris: "Ok, we gaan verder: we zullen verkopen zonder recht van hoger opbod, er wordt dus vandaag verkocht. Wie biedt er meer?"
Stijn: "XXX.XXX Euro"
Notaris: "We hebben XXX.XXX Euro, wie biedt er meer? Niemand biedt meer? Eénmaal, Andermaal, ... Verkocht aan meneer en mevrouw in de hoek!"
Wat volgde waren een héél gelukkige Leen en Stijn die eerst proficiat gewenst werden door de toekomstige buurman, Stijn's mama en de notaris, en vervolgens Leen en Stijn die hun handtekeningen onder een hele berg papier moesten zetten. Pas in de auto op weg naar de eerste bank waar we om een leningvoorstel gingen vragen volgde het besef: het huis in de Dalevijverstraat is van ons!
"Een eigen huis, een plek onder de zon..."
Als rechtgeaarde Vlaming/Belg hoor je een baksteen in de maag te hebben, zo wordt het toch altijd aangenomen. En omdat clichés er zijn om waarheid te worden doen ook wij hier aan mee.
Misschien toch even voorstellen...
Wij, dat zijn Leen en Stijn, beide twintigers van respectievelijk Oost- en West-Vlaamse origine, en momenteel woonachtig in een pracht van een (véél te klein) appartement in het studentikoze Gent.
Zij houdt zich vooral bezig met pillen draaien voor de zieken in het Gentse AZ Maria Middelares, hij met het verkopen van varkensvoeder aan de boeren aan de Belgische kust.
Even kort de geschiedenis schetsen:
Begin 2007: Na een goeie 4 jaar zijn we het kotleven beu, en gaan we op zoek naar een alternatief. In april vinden we iets dat ons aanstaat en ruilen we onze kotjes voor een iets luxueuzer exemplaar (lees appartement) aan de Sterre.
Zomer 2007: We stellen het goed, maar komen tot het besluit, dat een tuin toch wel leuk zou zijn (zeker zo midden in de zomer), en ook wat meer opbergruimte is welkom... De zoektocht naar een huis kan beginnen. Eerst de regio afbakenen... Al snel is duidelijk dat het zoeken voornamelijk zal gebeuren in de driehoek Gent (werk Leen) - Eeklo (thuis Leen) - Brugge (thuis Stijn). Wat volgt zijn maanden van intensief bezoek aan sites die iedereen die al eens een nieuwe woonplaats gezocht heeft vast wel uit het hoofd kent: vlan.be, immoweb.be, vitrine.be, notaris.be, ...
Zowel Aalter, Ruiselede als Beernem (en alles wat daartussen ligt) passeren de revue, maar uiteindelijk belanden we met onze zoektocht in Oostkamp: op het eerste zicht gezellig (op het 2e nog steeds), klein, maar toch groot genoeg, alles in de buurt (bakker, slager, scholen, E40,...), 15 min van Brugge, 20 min van Gent, en 35 min van Eeklo: Oostkamp it is!!!
Eerst zoeken we nog naar een huis dat "af" is, maar telkens blijken deze toch wel een serieus nadeel te hebben: als het niet de prijs is, blijkt er wel een drukke spoorlijn door de achtertuin te lopen. Exit "nieuwbouwhuizen", Enter renovatieprojecten!!!
Ondertussen schrijven we zomer 2008: we hebben al wat huizen gezien, zowel van buiten als van binnen, met de nodige schimmels, vochtplekken en andere interessante bijkomstigheden.
Eind september valt het oog van Leen op een rijhuis in de Dalevijversstraat: let's check it out!
Het blijkt om een openbare verkoop te gaan, met de eerste bezoek dag diezelfde week nog... Het huis ligt in een doodlopende straat, op 2 min van de E40, net in de dorpskom van Oostkamp. De dame die ons binnenlaat vertelt ons dat het huis al een jaar leegstaat, de bewoonster verblijft in een rusthuis.
Omdat we beiden wel mogelijkheden zien in het huis, besluiten we de volgende bezoekdag terug te komen met nonkel Frank, een nonkel van Stijn die architect is. Ook hij ziet er wel doen aan: stevige muren, het dak is OK... Hij geeft ons ook een maximumprijs voor op de verkoop.
(Omdat dit bericht veel te lang wordt, splits ik het in twee: het vervolg: "Eénmaal, andermaal...")
Misschien toch even voorstellen...
Wij, dat zijn Leen en Stijn, beide twintigers van respectievelijk Oost- en West-Vlaamse origine, en momenteel woonachtig in een pracht van een (véél te klein) appartement in het studentikoze Gent.
Zij houdt zich vooral bezig met pillen draaien voor de zieken in het Gentse AZ Maria Middelares, hij met het verkopen van varkensvoeder aan de boeren aan de Belgische kust.
Even kort de geschiedenis schetsen:
Begin 2007: Na een goeie 4 jaar zijn we het kotleven beu, en gaan we op zoek naar een alternatief. In april vinden we iets dat ons aanstaat en ruilen we onze kotjes voor een iets luxueuzer exemplaar (lees appartement) aan de Sterre.
Zomer 2007: We stellen het goed, maar komen tot het besluit, dat een tuin toch wel leuk zou zijn (zeker zo midden in de zomer), en ook wat meer opbergruimte is welkom... De zoektocht naar een huis kan beginnen. Eerst de regio afbakenen... Al snel is duidelijk dat het zoeken voornamelijk zal gebeuren in de driehoek Gent (werk Leen) - Eeklo (thuis Leen) - Brugge (thuis Stijn). Wat volgt zijn maanden van intensief bezoek aan sites die iedereen die al eens een nieuwe woonplaats gezocht heeft vast wel uit het hoofd kent: vlan.be, immoweb.be, vitrine.be, notaris.be, ...
Zowel Aalter, Ruiselede als Beernem (en alles wat daartussen ligt) passeren de revue, maar uiteindelijk belanden we met onze zoektocht in Oostkamp: op het eerste zicht gezellig (op het 2e nog steeds), klein, maar toch groot genoeg, alles in de buurt (bakker, slager, scholen, E40,...), 15 min van Brugge, 20 min van Gent, en 35 min van Eeklo: Oostkamp it is!!!
Eerst zoeken we nog naar een huis dat "af" is, maar telkens blijken deze toch wel een serieus nadeel te hebben: als het niet de prijs is, blijkt er wel een drukke spoorlijn door de achtertuin te lopen. Exit "nieuwbouwhuizen", Enter renovatieprojecten!!!
Ondertussen schrijven we zomer 2008: we hebben al wat huizen gezien, zowel van buiten als van binnen, met de nodige schimmels, vochtplekken en andere interessante bijkomstigheden.
Eind september valt het oog van Leen op een rijhuis in de Dalevijversstraat: let's check it out!
Het blijkt om een openbare verkoop te gaan, met de eerste bezoek dag diezelfde week nog... Het huis ligt in een doodlopende straat, op 2 min van de E40, net in de dorpskom van Oostkamp. De dame die ons binnenlaat vertelt ons dat het huis al een jaar leegstaat, de bewoonster verblijft in een rusthuis.
Omdat we beiden wel mogelijkheden zien in het huis, besluiten we de volgende bezoekdag terug te komen met nonkel Frank, een nonkel van Stijn die architect is. Ook hij ziet er wel doen aan: stevige muren, het dak is OK... Hij geeft ons ook een maximumprijs voor op de verkoop.
(Omdat dit bericht veel te lang wordt, splits ik het in twee: het vervolg: "Eénmaal, andermaal...")
Abonneren op:
Posts (Atom)
