(Dit bericht is het vervolg op "Een eigen huis, een plek onder de
zon...", om helemaal mee te zijn begin je best daar)
Op naar de openbare verkoop dus. De eerste zitdag ging door op woensdag 17 september. Gelukkig voor ons heeft Leen vrij op woensdag, en kan ik er
op't werk wel een uurtje vantussen door over de middag verder te werken: op een openbare verkoop moeten namelijk ALLE kopers aanwezig zijn, in het bezit van hun eventuele trouwboek...
Voordien werden we langs alle kanten bestookt met goede raad van vrienden, familie, kennissen, klanten,... Allemaal goedbedoeld, en meer dan welkom, maar rustiger werden we er alleszins niet van.
Voor de verkoop hadden we afgesproken dat we niet over een bepaald bedrag zouden gaan, en, dat als er een tweede zitdag zou komen, we dat bedrag nog iets gingen verlagen, zodat er op die 2e zitdag nog wat biedruimte overbleef.
Het zaaltje achter Café
Orscamp (opengehouden door de magere (relatief, maar toch) broer van politicus Geert
Lambert) waar de verkoop doorging werd bevolkt door een 20tal personen, inclusief 2 notarissen, 2 advocaten en een vrederechter: blijkbaar kwamen de verkopers (een moeder en haar zoon) niet zo goed meer overeen...
Toen het bieden begon, deden wij wat ons door iedereen aangeraden was: ZWIJGEN en de kat uit de boom kijken. Dit bleek niet zo makkelijk als eerst gedacht: iedereen bleek namelijk te zwijgen: het was zelfs zo erg, dat het eerste (belachelijk lage) bod zelfs van de cafébaas kwam... Niet dat hij geïnteresseerd was, maar er moet toch iemand beginnen...
Uiteindelijk bleken slechts 3 koppels echt te willen bieden: wij uiteraard, en verder nog 2 jonge koppels. Na enig over en weer bieden (telkens met lange stiltes, en zelfs 1 of 2 maal afkloppen door de notaris) werd besloten om over te gaan tot een tweede zitdag. Omdat het andere koppel (het 3e koppel was ondertussen aan het einde van hun Latijn - of hun bankrekening, en was dus gestopt met bieden) nu het hoogste bod had, besloot ik om nog
één keer te verhogen: ik had gezien dat het andere koppel voor hun laatste bod al druk overlegd had, en ik vermoedde dat ook hun budget op was.
Ons hoger bod werd aanvaard, en de zitting werd gesloten: 2e zitdag: woensdag 8 oktober.
Na de zitting kwam het ander koppel naar ons toe met volgende boodschap: "We hopen dat jullie dit huis kunnen kopen, dan komen we jullie niet meer tegen op andere verkopen, want jullie kosten ons geld!". Nog een koppel minder dus...
Wat nu volgde waren drie slopende weken, met nog meer goede raad, nog meer zenuwen, en de steeds groeiende zekerheid dat we het huis toch niet gingen kunnen kopen, want op de 2e zitdag zouden we ZEKER overboden worden.
Op van de zenuwen (Leen had buikpijn, ik voelde mij niet veel beter) kwamen we op woensdag 8 oktober het achterzaaltje van café
Orscamp binnen. Het eerste was ons opviel, was de geringe opkomst (we hadden meer volk verwacht); het tweede, waren de vele bekende gezichten: uiteraard de notarissen, advocaten en de vrederechter, de verkopers, en ook de moeder van
Stijn kenden we, die meegekomen was als stroman. Er bleven maar 2 onbekenden meer over: een man in maatpak, met
GSM, en een al wat oudere man met bril en notablokje.
Opnieuw werden gedurende een 20tal minuten alle voorwaarden en beschrijvingen van de verkoop voorgelezen (niet bevorderlijk voor de zenuwen). Toen werd de bieding geopend, uiteraard met ons hoogste bod van de eerste zitdag. Het bleef
héél erg stil: niemand wilde bieden. Het was zelfs zo erg dat de notaris na 5 min besliste om even te pauzeren.
Tijdens deze pauze kwam voor Leen en mezelf de opluchting: de man met notablokje was druk in gesprek met mijn moeder: een koper zal zoiets normaalgezien niet doen. En de man in maatpak stelde zich voor als de overbuur van het te verkopen huis: hij wilde zien wie
z'n nieuwe buren zouden worden, en als kantoordirecteur van een Belgische bank, wilde hij ons uiteraard ook een leningvoorstel doen... Waarvan akte, maar dat kon ons niet echt schelen: er zat dus, buiten onszelf, niemand in de zaal die het huis wilde kopen.
Tegen het einde van de pauze kwam
één van de notarissen naar ons met de melding dat, als we het huis
écht wilden, we zelf toch met een hoger bod zouden moeten komen: de verkopers wilden voor de huidige prijs niet verkopen. Na enig overleg besloten Leen en ik het verschil tussen ons huidige bod, en de vraagprijs die de notaris ons gegeven had in 2 te delen: dat werd ons hoger bod.
De zitting werd als volgt verder gezet:
Notaris: "
Ok, we gaan verder: we zullen verkopen zonder recht van hoger opbod, er wordt dus vandaag verkocht. Wie biedt er meer?"
Stijn: "
XXX.
XXX Euro"
Notaris: "We hebben
XXX.
XXX Euro, wie biedt er meer? Niemand biedt meer?
Eénmaal, Andermaal, ... Verkocht aan meneer en mevrouw in de hoek!"
Wat volgde waren een
héél gelukkige Leen en
Stijn die eerst proficiat gewenst werden door de toekomstige buurman,
Stijn's mama en de notaris, en
vervolgens Leen en
Stijn die hun handtekeningen onder een hele berg papier moesten zetten. Pas in de auto op weg naar de eerste bank waar we om een leningvoorstel gingen vragen volgde het besef: het huis in de
Dalevijverstraat is van ons!
